عصر دوشنبه در میلان، مجله T میزبان مهمانی سالانه خود برای شروع نمایشگاه طراحی Salone del Mobile بود. طبق معمول، مهمانان در محوطه ویلا نچی کامپیلیو، خانه خردگرایانه ای که در سال 1935 توسط معمار ایتالیایی پیرو پورتالوپی طراحی شده بود، جمع شدند، اما امسال این ملک گسترده تر از همیشه به نظر می رسید. نقاشی‌هایی به ارتفاع 10 فوت روی بوم توسط هنرمند اسپانیایی الویرا سولانا، بین پرده‌های پوشیده شده با ویستریا ارغوانی باغ و تخت‌های خشخاش به رنگ غروب قرار گرفته بود. در میان پرده‌هایی از پارچه مارون ددار، آنها صحنه‌هایی را با رنگ‌های جواهری غبارآلود، صحنه‌هایی از یک خانه خیالی را به تصویر می‌کشیدند – پلکان آبی رنگی که به گوشه‌ای منتهی می‌شد، دری به رنگ زرد باز بود – که نشان می‌دهد شاید ملک دیگری درست دور از دسترس وجود داشته باشد. خانه‌ای مینیاتوری که در استخر خانه شناور بود، با همان جلوه‌های رنگ‌آمیزی به پایان رسید.
میزبانان شب، سردبیر T، هانیا یاناگیهارا، و مدیر طراحی، تام دلاوان، با مهمانان – که از هوگو اسپریتس و آرانچینی لذت می بردند – در پله های جلویی ویلا گپ زدند، در حالی که دیگران به کاوش در فضای داخلی ساختمان پرداختند و طرح های پیکاسو و سنگ مرمر آن را مشاهده کردند. حمام ها سولانا در اتاق غذاخوری خانه، مدل‌های چوبی مینیاتوری از کارهایی را که برای این مناسبت ساخته بود، نصب کرده بود. علاوه بر پانل‌های بزرگ و خانه‌های شناور، هر نصب شامل یک پل کم ارتفاع – ساخته شده به شکل ردیفی از ستون‌هایی است که از یک طرف به دوردست‌ها فرو می‌روند و از طرف دیگر یک خیابان رنگارنگ شهری – و یک مجموعه از پرده های ایستاده که در آن مهمانان از جمله معمار ایندیا مهدوی، مدیر هنری بارنابا فورناستی و هنرمند فی توگود، عکس گرفتند. صحنه دوم، که در نزدیکی دروازه‌های املاک چیده شده بود، شامل دو خانه کوچک دیگر نیز می‌شد، این خانه‌ها به رنگ صورتی و بنفش و به اندازه کافی روشن بودند که بتوان آنها را دید. رمدان تهامی مدیر خلاقیت به سرعت یکی را بالای سرش برد.
سولانا، 37 ساله، معمولاً دیوارهایی را که از قبل وجود داشته اند، تغییر می دهد. او به آپارتمان خود در سانتونا، اسپانیا، یک شهر ساحلی در نزدیکی بیلبائو، نقاشی‌های ترومپ لوئیل را اضافه کرده است که توهم قفسه‌های داخلی، یک ستون منحنی مشرف به اقیانوس و یک کمد نیمه باز را ایجاد می‌کند. اما همانطور که او گفت، “در ویلا نچی، ما نتوانستیم معماری اصلی را تغییر دهیم، زیرا این یک شاهکار است.” و بنابراین این اولین سفارش این هنرمند در فضای باز و یکی از اولین کارهایی بود که او را مجبور به ساخت سطوح خود کرد – پروژه ای که آموزش رسمی او برای آن مورد استفاده قرار گرفت.
سولانا که در سانتونیا بزرگ شد، در دانشگاه پلی تکنیک مادرید معماری خواند و با بورسیه به شهرهای دیگری مانند احمدآباد، هند و استانبول سفر کرد. اما پس از فارغ التحصیلی در دوران رکود بزرگ، زمانی که شغل کمیاب بود، او شروع به زیر سوال بردن مسیر شغلی خود کرد. او می‌گوید: «به آینده و مهارت‌هایم فکر می‌کردم و متوجه شدم که در کار با دستانم بسیار خوب هستم. “و در طول تحصیل، من آن را از دست داده بودم.” نقاشی دیواری راهی برای تطبیق تجربه معماری او با روشی صمیمی تر و مستقیم بود.
وقتی نوبت به مفهوم سازی نصب وی برای ویلا نچی رسید، او با تحقیق در مورد ساختمان هایی که معماری آن ها حس بیننده از فضا را مخدوش می کند، شروع کرد. او به ستون معمار ایتالیایی فرانچسکو بورومینی در Galleria Spada در رم نگاه کرد. در سال 1653 تکمیل شد و در سیاره‌نمای میلان پورتالوپی که در سال 1930 به پایان رسید – سازه‌هایی که هر دو بزرگ‌تر از آنچه هستند به نظر می‌رسند. او همچنین در نظر گرفت اثری از نقاش ایرلندی قرن هجدهم، رابرت بارکر، که واژه پانوراما را برای توصیف رندرهای غوطه‌ورانه و 360 درجه‌اش از مناظر شهر، که از سال 1792 آغاز شد، در میدان لستر لندن به نمایش گذاشته شد، ابداع کرد. سولانا گفت: استفاده از پرسپکتیو برای ایجاد یک توهم نوری، “یک ترفند بسیار قدیمی است”، اما هنوز هم قدرت ورود به آن را دارد.
هنگامی که او به مفهوم خود رسید، ژانویه و فوریه را صرف ساخت پانل های بوم کرد که در کنار استخر ویلا نمایش داده می شد. او می‌گوید: «می‌توانم آنها را در مادرید نقاشی کنم، آنها را بپیچم و به ایتالیا بفرستم. در اواسط ماه مارس، او به میلان نقل مکان کرد و استودیویی را در محله Porta Ticinese تصاحب کرد و در آنجا پانل‌های چوبی را که قطعه ورودی و پل را تشکیل می‌داد، به همراه پنل‌های پلی کربناتی که تبدیل به خانه شناور می‌شد، تکمیل کرد و با ایتالیایی کار کرد. معمار Luigi d’Oro در مورد ساخت و ساز و طراح نور Cosimo Masone. به لطف دومی بود که با فرا رسیدن شب، پنجره‌های کوچک خانه روشن شد و درخششی قرمز بر سطح استخر انداخت.
یک ساعت یا بیشتر بعد، میهمانان شروع به رزرو شام در ساعت 10 شب کردند – با کیف و دفترچه یادداشت Dedar، و کپی‌هایی از آخرین شماره طراحی T در دست. اما قبل از رفتن، آخرین خوراکی بصری به آنها داده شد: کلوچه های شکری مربعی با فراستینگ پوشانده شده است با طرح های سولانا چاپ شده است.
