یادداشت ویراستار: جیلیان پترسون، Ph.D. و جیمز دنزلی، دکترا، از بنیانگذاران و روسای مشترک پروژه خشونت، یک مرکز تحقیقاتی غیرانتفاعی و غیر حزبی هستند. آنها نویسندگان کتاب برنده جایزه “پروژه خشونت: چگونه یک اپیدمی تیراندازی جمعی را متوقف کنیم” هستند. نظرات بیان شده در این تفسیر متعلق به نویسندگان است. نظرات بیشتر را در CNN مشاهده کنید.
CNN
–
والدین نوجوانی که در نوامبر 2021 در دبیرستان آکسفورد در میشیگان به ضرب گلوله چهار دانش آموز را کشت، قرار است به دلیل قتل غیرعمد محاکمه شوند، زیرا هفته گذشته دادگاه استیناف ادعای آنها را مبنی بر اینکه اتهامات هیچ توجیه قانونی ندارد، رد کرد.
این واقعیت که چند روز پس از این تصمیم، یک تیراندازی دیگر در مدرسه رخ داد، زیرا سه کودک و سه بزرگسال روز دوشنبه در مدرسه کووننت در نشویل، تنسی کشته شدند، تنها بر ضرورت یافتن راه‌هایی برای جلوگیری از این فجایع تاکید می‌کند.
در پرونده میشیگان، دادگاه استیناف اذعان کرد که مسئول دانستن والدین در قبال جنایت فرزندشان مسبوق به سابقه است، اما قضات گفتند که حقایق غیرعادی و منحصربه‌فرد این قتل عام مستلزم آن است که به دادستان اجازه داده شود که برای انجام این کار پرونده تشکیل دهد.
تصمیم استیناف یک تغییر بازی در مبارزه برای پایان دادن به اپیدمی تیراندازی در مدارس در این کشور است. به ندرت پیش می آید که صاحبان اسلحه بالغ در رابطه با تیراندازی در مدرسه متهم شوند، زیرا والدین تیراندازان بر اساس قانون اساسی حق دارند سلاح گرم داشته باشند، و اکثر ایالت ها قوانینی ندارند که صاحبان اسلحه را ملزم به حفظ سلاح های خود در هنگام حضور کودکان در خانه کنند. این حکم بیانیه‌ای قدرتمند می‌فرستد که هیچ کودکی در خلاء آدم نمی‌کشد – و این اصل ممکن است کلیدی برای بازگشایی قوانین مربوط به ذخیره‌سازی ایمن و جلوگیری از خرید اسلحه برای والدین برای کودکانی باشد که تهدیدی برای خود و دیگران هستند.
جیمز و جنیفر کرامبلی که اعتراف به بی گناهی کرده اند، ظاهراً برای ماه ها از فریادهای پسرشان برای کمک غفلت کرده و نگرانی های جدی را از مدرسه روز قبل و صبح تیراندازی رد کردند. با این حال، با وجود اینکه ظاهراً علائم هشدار دهنده را نادیده گرفتند، کرامبلی ها برای پسرشان یک اسلحه خریدند و او را به تمرین هدف بردند. 15 نفر در زمان تیراندازی دسته جمعی، آخرین بار در اکتبر به اتهام تروریسم و قتل اعتراف کردند.
از سال 1996، ما تاریخچه زندگی نزدیک به 200 تیرانداز جمعی را، در ابتدا با بودجه موسسه ملی دادگستری، مطالعه کرده ایم تا رفتارهای آنها را درک کنیم و راه هایی برای متوقف کردن آنها پیدا کنیم. ما با مجرمان و افرادی که آنها را می‌شناختند – از جمله والدینشان – مصاحبه کرده‌ایم و دریافتیم که تیراندازان دسته جمعی به طور کلی و تیراندازان مدرسه به طور خاص مسیر مشابهی را برای خشونت دنبال می‌کنند.
تیراندازان مدرسه معمولاً پسران و مردان جوان سفیدپوستی هستند که دانش‌آموزان فعلی یا سابق مدارسی هستند که آنها هدف قرار می‌دهند. تیرانداز آکسفورد هم تفاوتی ندارد. بسیاری از حقایق در مورد این مجرم نیز تعجب آور نیستند.
قضات در نظر اخیر خود به پیامک هایی اشاره کردند که عامل جنایت ماه ها قبل از تیراندازی برای والدینش ارسال کرده بود که نشان دهنده پارانویا و هذیان بود. در تحقیق ما در مورد تیراندازان دسته جمعی مدارس، 85 درصد علائم هشدار دهنده مشابهی از یک بحران و 92 درصد خودکشی نشان دادند. علاوه بر این، 93 درصد از تیراندازان دسته جمعی مدارس قصد خشونت آمیز را زودتر از موعد اعلام کردند و 86 درصد برنامه ریزی بالایی قبل از تیراندازی نشان دادند. در نهایت، 73 درصد از تمام تیراندازان دسته جمعی در مدرسه سابقه تروما در دوران کودکی داشته اند، و اتهاماتی وجود دارد که در اینجا نیز مطرح است.
این علائم اولیه باید در توقف تیراندازی های دسته جمعی مفید باشد. متأسفانه در این مورد والدین به آنها توجهی نکردند. یک روز قبل از تیراندازی آکسفورد، یکی از مدیران مدرسه جیمز و جنیفر کرامبلی را صدا زد، زیرا ظاهراً پسرشان در حین کلاس در حال نگاه کردن به مهمات اسلحه گرم به صورت آنلاین بود. مادرش آخرین پیامک را به او فرستاد: «لُل من از دستت عصبانی نیستم. شما باید یاد بگیرید که گرفتار نشوید.”
سپس در روز تیراندازی، آنها را به مدرسه فراخواندند، زیرا پسرشان اسلحه‌ای را روی برگه ریاضی خود کشیده بود که روی آن نوشته شده بود: “افکار متوقف نمی‌شوند کمکم کن” و “خون همه جا”. خانواده کرامبلی بلافاصله پسرشان را برای درمان سلامت روان از مدرسه بیرون نبردند. (آنها گفته اند که باید به سر کار بازگردند.) بعد از ظهر همان روز، او چهار نفر از همکلاسی های خود را به قتل رساند.
با این حال، کرامبلی‌ها حتی بیش از مداخله نکردن انجام دادند، این چیزی است که این مورد را بسیار متفاوت می‌کند. در حالی که اکثر تیراندازان دسته جمعی مدارس اسلحه گرم خود را از خانه تهیه می کنند، طبق تحقیقات ما، تیرانداز دبیرستان آکسفورد ظاهراً اسلحه خود را توسط والدینش داده است.
جیمز کرامبلی این اسلحه را برای چهار روز آخرش قبل از تیراندازی با پول پسرش خرید. جنیفر سپس او را به میدان برد تا با آن تمرین کند. بر اساس شهادت خود عامل جنایت در دادگاه، او بعداً اسلحه را از یک ظرف قفل نشده در خانه خود بیرون آورد و آن را در کوله پشتی مدرسه خود پنهان کرد.
اگرچه این رفتار از سوی والدین غیرعادی است، اما بی سابقه نیست. کرامبلی ها تنها کسانی نیستند که علائم هشدار دهنده را نادیده می گیرند، به همین دلیل مسئولیت پذیری در قبال آنها می تواند والدین دیگر را وادار به مداخله کند.
در تحقیقات خود با سه نوع والدین تیراندازان دسته جمعی مواجه شده ایم. رایج ترین نوع آن باعث ایجاد هرج و مرج و تروما در تربیت آنها می شود. این والدین اغلب خود ضربه های روحی را تجربه کرده اند. آنها ممکن است از خشونت خانگی، اعتیاد یا بیماری روانی رنج برده باشند، یا ممکن است در گذشته قربانی آزار و غفلت کودکی شده باشند.
امروزه ممکن است از نظر عاطفی دور باشند یا تحت تأثیر مشکلات خود قرار بگیرند، مستعد طغیان خشم یا بی توجهی به نیازهای فرزندانشان باشند. در نتیجه، آنها در تلاش هستند تا محیطی با ثبات برای فرزندان خود فراهم کنند. کودکانی که در این محیط‌ها بزرگ می‌شوند ممکن است از آسیب‌های روانی دوران کودکی رنج ببرند، که می‌تواند منجر به انبوهی از مشکلات روانی و رفتاری در آینده شود، از جمله خشونت در صورت عدم توجه. این والدین به حمایت و خدمات نیاز دارند، نه پیگرد کیفری. غربالگری جهانی تروما و سلامت روان مبتنی بر مدرسه ممکن است به شناسایی کودکانی که در این خانواده‌ها زندگی می‌کنند و نیاز به مداخله اولیه دارند کمک کند.
نوع دوم والدینی هستند که احساس می کنند مشکلی در فرزندشان وجود دارد اما نمی دانند چه کاری انجام دهند یا برای کمک به چه کسی مراجعه کنند. تعدادی از مادران مجرمانی که با آنها مصاحبه کرده ایم در این دسته قرار می گیرند.
آنها ممکن است مشکلات را کم اهمیت جلوه دهند یا علائم هشدار دهنده را نادیده بگیرند زیرا می ترسند مداخله تنبیهی و تحت رهبری پلیس فقط اوضاع را بدتر کند. به همین دلیل است که ما باید مراقب لغزندگی اتهامات جنایتکارانه والدین در این موارد باشیم – ما می خواهیم والدینی را که نگران فرزند خود هستند تشویق کنیم تا بدون تردید از ترس عواقب قانونی به دنبال کمک های لازم باشند.
اما والدینی مانند کرامبلی‌ها وجود دارند که بیشتر از کمک نخواستن انجام دادند. ظاهراً به آنها گفته شده بود که مشکلی با فرزندشان بسیار اشتباه است، اما ترجیح دادند علائم هشدار دهنده را نادیده بگیرند یا نادیده بگیرند، در حالی که با ارائه دسترسی آسان به اسلحه، خشونت های آینده را فعال می کنند و تسریع می کنند.
آنها این کار را انجام دادند حتی اگر می دانستند فرزندشان سابقه رفتار خشونت آمیز یا بیماری روانی رد صلاحیت دارد. به عنوان مثال، پدر تیرانداز دسته جمعی هایلند پارک در سال 2022 پس از اینکه پسرش متهم به تهدید به کشتن خانواده اش شد و پس از اینکه پسرش با قمه اقدام به خودکشی کرد، با حمایت مالی از مجوز اسلحه برای پسرش موافقت کرد. پدر اعتراف به بی گناهی کرده است.
توجه به این نکته مهم است که همه والدین تیراندازان دسته جمعی به خوبی در این سه دسته قرار نمی گیرند و همه تیراندازان دسته جمعی از خانواده های ناکارآمد نیستند. با این حال، درک نقشی که والدین می توانند در شکل دادن به رفتار و سلامت روان فرزندان خود ایفا کنند، گام مهمی در پیشگیری از تراژدی های آینده است.
ما می‌توانیم حمایت بهتری برای خانواده‌های آسیب‌دیده از تروما و بیماری‌های روانی و همچنین منابع بهتری برای والدینی که ممکن است برای تربیت فرزندان خود در محیطی امن و سالم تلاش کنند، ارائه دهیم. و در موارد شدید مانند تیراندازی آکسفورد، می‌توانیم والدینی را که مستقیماً بر این تراژدی‌ها تأثیر می‌گذارند، پاسخگوی جنایتکارانه بدانیم.
